واقعیت‌های نهادی از دیدگاه جان سرل

برخی از فیلسوفان تحلیلی معاصر در یک تقسیم­بندی کلی واقعیت­ها را به دو گونۀ طبیعی و نهادی تقسیم می­کنند. ویژگی اصلی واقعیت­های نهادی این است که متقوم به اعتبار جمـعی انسان­ها است. این واقعـیت­ها عمومـاً از صـورت­بندی قواعد قوام­بخش یعنی «X در بافت C، به­عنوان Y محسوب می‌شود» تبعیت می­کنند. وجود چنین واقعیت­هایی پرسش­های مهمی را برای فیلسوفان پدید آورده است: چگونه ممکن است واقعیتی صرفاً به واسطۀ اعتبار انسان­ها عینیت یابد؟ ماهیت چنین واقعیت­هایی چیست؟ آیا می­توان آنها را ابژکتیو تلقی کرد؟ اگر پاسخ مثبت است به چه معنایی واقعیت­های نهادی ابژکتیوند؟ در این مقاله نشان داده می­شود که شالودۀ واقعیت­های نهادی، کارکردهای وضعی است. این کارکردها که مجموعه­ای از توان­های بایایی را به همراه دارند، به واسطۀ حیث التفاتی جمعی توسط انسان­ها اعتبار می­شوند. بنابراین واقعیت­های نهادی به لحاظ هستی­شناختی، سوبژکتیو و به لحاظ معرفت­شناختی، ابژکتیوند. ابژکتیویتۀ واقعیت­های نهادی امری کاملاً وابسته به زبان است؛ زبان خود نهادی بنیادین برای سایر نهادهاست. 1